Når ein sit på hurtigbåten frå Bergen om fredags ettermiddagen, trøtt og sliten etter ei lang veke på skulen, er det godt å vite at heimbygda som ventar tre timar unna er ein livleg og humørfyllt stad i trygge omgivnadar. Ja, for tre timar på sjøen er ei lang reise når du skal besøke familien. Då får du tid til å tenke over kor du er – og kor du skal. Og Bjoa er verdt å ”vente på”.
Eg kan hugse då eg var rundt ni eller ti år og maste og maste på mamma og pappa om at eg ville vi skulle flytte til ein eller annan by, til dømes Bergen, fordi alt var så kjedelig. Etter ein noko svak diskusjon med halvrelevant argumentføring frå mi side, enda det alltid med at det nok var best å vente til eg skulle flytte heimefrå og kunne utforske bylivet på eiga hand. Bakgrunnen for flytte-idèane mine var stort sett at alt verka så mykje kulare og meir morosamt på større stader enn heime i den vesle bygda.
I dag, omtrent åtte år seinare, har ”den store barndomsdraumen” min gått i oppfylling. Etter at eg blei ferdig med barne- og ungdomsskulen på Bjoa flytta eg til Bergen for å ta vidaregåande utdanning. Eg får stadig anledningar til å oppleve kva byen har å by på, og trivest i den nye kvardagen. Eg møter heile tida nye menneske og veks på dei erfaringar eg gjer undervegs.
Det kan vere ganske risikabelt å flytte frå ei bygd med vel fem hundre innbyggjarar til ei så stor folkemengd som Bergen. Då er det heilt avgjerande kva du har med deg i bagasjen. Og den ballasten eg fekk pakka ned i kofferten min frå familien og miljøet på Bjoa, skal du leite lenge etter for å finne makan til. Å vokse opp i eit samfunn der alle er som èin stor familie, er noko eg aldri ville ha flytta i frå, dersom det var mine born på ni eller ti år som fekk den idèen. Heldigvis var det berre eit forbigåande fenomen for mitt vedkommande.
Då eg byrja på ungdomsskulen starta eg for alvor å skjøne kva verdiar og ressursar som fantes i bygda. Eitt eksempel er då spørsmålet om å oppretthalde ungdomsskulen på Bjoa kom opp i kommunestyret. Vi som elevar og innbyggjarar vart tvungen til å ta eit standpunkt og handle ut i frå kva slag syn vi hadde på vår eiga framtid og identitet. Vi kjempa, og tapte. Men det gjorde oss sterkare. Ungdomsskulen på Bjoa er historie, men bygda har ikkje stoppa opp av den grunn. Som minst blant dei minste i distrikt-Noreg i dag, lærer ein fort å ta vare på dei verdiane ein har, sjølv om det ikkje alltid går slik ein håpar. Vi er ikkje berre ein utkantkommune – vi er også som bygd utkant i vår eigen kommune. Sjølv om vi er få, betyr ikkje det at vi vil sitte stille og la andre bestemme korleis vi skal ha det. Bjoa består av mange ulike menneske som til saman fyller alle dei rollane som skal til for å halde i gang og ikkje minst videreutvikle eit levande bygdesamfunn.
Å sitte tre timar i ro gjer noko med deg. Aktiv og sosial som eg er, har eg anna å finne på i helgene enn å betale trehundreogseksti kroner for i alt seks timar på ein HSD Snøggbåt. Men så gjer eg det likevel, eit par gonger i månaden, for å innimellom få litt avbrekk frå den stressande byen ved å leve litt saman med Bjoafolket: Ein tur innom Drøsestova for å ta ein kaffi og prate med dei som er litt eldre, samling med visegruppa der vi øver til det heilt store, ein fest saman med andre utflytta venner som kjem heim i helga, gitarspeling med pappa eller besøke farmor og farfar for å drikke varm sjokolade og lese lokalaviser.
Sjølv om eg no bur i Bergen og samlar inntrykk, kunnskap, erfaringar og minner, veit eg at Bjoa er det eg ein gong skal flytte tilbake til.
